W noc przed egzekucją próbują zwykle sznur szubienicy. Do tego celu bierze się worek z piaskiem o wadze delikwenta i spuszcza się go trzy razy, aby sprawdzić, czy wytrzyma sznur. Potem kat idzie do skazanego i dokonuje oględzin badając jego wagę, grubość jego kości; bierze nawet pod uwagę jego zawód i siłę fizyczną, a to wszystko po to, aby dobrać odpowiednią pętlę. Za cienki sznur może się zerwać, a grubym nie przerwą mu kręgosłupa. A więc ogląda go i mierzy grubość jego szyi centymetrem: potem prowadzą go na wagę i ważą w obecności dyrektora więzienia po raz drugi. To jest pierwsza część ceremonii. Potem biorą wór, napełniają go piaskiem i patrzą, czy wytrzyma sznur: jeśli sznur jest w porządku, zostaje komisyjnie zapieczętowany w kopercie i oddany na przechowanie dyrektorowi więzienia. Potem następuje ranek; wchodzą do jego celi i wyprowadzają go, i idą korytarzami, które muszą być puste, ponieważ do idącego na śmierć nie wolno się odzywać i nawet jeśli stoją tam strażnicy, muszą się odwrócić twarzami do ściany. Więc nikogo już nie zobaczył i niczego nie usłyszał, i nawet nikt nie uśmiechnął się do niego i nie skinął mu głową. Potem krępują mu ręce i wtedy jest już koniec. Zakładają mu maskę i dopiero potem, poprzez maskę, zakładają mu na szyję sznur, którego pętla musi być ponad lewym uchem. Kiedyś dyrektor więzienia mówił do kata: „Przekazuję panu tego oto człowieka, by za pomocą szubienicy przeprowadził go pan od życia do śmierci." Teraz już tego nie robią i w chwilę potem zostaje po nim tylko zapach ekskrementów; i to jest wszystko, co oni tam o nas, ludziach, pamiętają. (Sowa, córka piekarza)

Bohaterami powieści są znani już z innej książki Hłaski, Drugie zabicie psa . Robert i jego przyjaciel znów są bez grosza i muszą jakoś przetrwać kilka tygodni w Tel Awiwie, dopóki na horyzoncie nie pojawi się kolejna naiwna. W międzyczasie postanawiają zaopiekować się kanadyjskim misjonarzem nieudacznikiem.