“Noc, która się nie kończy” w przejmujący sposób przedstawia historię obozów koncentracyjnych od momentu, kiedy Brytyjczycy stworzyli pierwszy z nich, aż po czasy współczesne. Kiedy słyszymy gdzieś słowa “obóz koncentracyjny”, pierwszym skojarzeniem jest Holocaust. Prawda jest jednak taka, że gdy na świecie powstawał pierwszy obóz koncentracyjny, Adolf Hitler miał zaledwie siedem lat. W jego dziecięcym umyśle nie mogła jeszcze zrodzić się idea zamykania swych wrogów w odizolowanych, prowizorycznie stworzonych miejscach, gdzie trafia się bez sądu, głoduje, pracuje na rozkaz i na rozkaz umiera. Idea taka zrodziła się w umysłach brytyjskich kolonizatorów w czasie wojen burskich. “Koncentracja” oznaczała w tym wypadku (i w tym kontekście nadal oznacza) zamknięcie na niewielkim, strzeżonym terenie konkretnej grupy ludzi, na przykład przedstawicieli danej nacji, żołnierzy wrogiej armii lub tych ludzi, którzy według władz mają stanowić zagrożenie dla państwa. “Noc, która się nie kończy” prezentuje historię obozów koncentracyjnych od samego początku ich idei aż do czasów współczesnych. Tak, aż do naszych czasów! Bo choć świat dowiedział się o piekle, jakie naziści zgotowali innym ludziom w Auschwitz i wszyscy zgodnie mówili “nigdy więcej”, obozy koncentracyjne funkcjonowały i funkcjonują nadal. Tworzą je zarówno reżimy, jak i państwa uznawane powszechnie za modelowe przykłady demokracji. W Korei Północnej wielu ludzi rodzi się, dorasta i umiera w obrębie drutów, nie poznawszy w ogóle życia poza nimi. W amerykańskim obozie w Guantánamo przetrzymuje się podejrzanych o terroryzm. Podejrzanych, a więc osoby, którym nie udowodniono winy.