Maria Janion, profesor, autorka niezliczonych prac, specjalistka od polskiego romantyzmu pokazuje w tej książce zguby obsesyjnego patriotyzmu. Autorka snuje swe rozważania na podstawie kilku przykładów ukazując najcięższe skutki bycia patriotą - wariatem, obłęd a nawet śmierć samobójczą.

Kultowa powieść Włodzimierza Wojnowicza. Jej pierwsze wydanie ukazało się w Polsce w latach osiemdziesiątych w drugim obiegu. Niektórzy krytycy literaccy widzieli w niej sowiecki odpowiednik Paragrafu 22 Hellera, inni wskazywali na podobieństwo z dobrym wojakiem Szwejkiem. Co do jednego panowała zgoda Wojnowicz stworzył dzieło literackie wysokiej próby. Czerwonoarmista Iwan Czonkin cieszy się zasłużoną opinią ofermy. Ale oto nadchodzi wojna czas próby dla żołnierza. Aberracja władzy sowieckiej sprawia, że Czonkin musi pokazać, co jest wart nie w starciu z oddziałami Wehrmachtu, lecz w boju z wydzielonym pułkiem Armii Czerwonej.

Książka jest przeznaczona dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych (liceum i technikum). Przedstawia interpretację lektur w sposób rzetelny, zwięzły, a jednocześnie przejrzysty i wyczerpujący.Ułatwi uczniom pracę nad lekturą:w przygotowaniu się do dyskusji na lekcjach,w pisaniu wypracowań,przy semestralnych powtórkach materiału oraz przed maturą, zarówno w zakresie podstawowym, jak i rozszerzonym.Pomoże łatwo i szybko przyswoić sobie zagadnienia wymagane na lekcjach i podczas egzaminu maturalnego. Zawarte w niej ćwiczenia, pytania, tematy, motywy oraz słowniczek pojęć i terminów literackich ułatwią indywidualne przygotowanie się do egzaminu dojrzałości.Książka została opracowana zgodnie z zatwierdzonymi przez Ministerstwo Edukacji Narodowej programami nauczania.

Zbiorowe wydanie opracowanych pozycji literatury polskiej i obcej znajdujących się w zestawie lektur klas I-III gimnazjum wszystkich programów nauczania języka polskiego. Książka zawiera streszczenia

Podpisanie konkordatu między Stolicą Apostolską i Rzeczypospolitą Polską w warunkach przekształceń ustrojowych wzbudziło żywą dyskusję w społeczeństwie polskim. Przedmiotem pracy jest analiza ujawnionych podczas tej debaty problemów związanych ze znaczeniem konkordatu dla społeczeństwa - w kontekście przebudowy całego systemu prawa polskiego oraz wynikającymi z jego zawarcia następstwami.

Książka jest pod jednym przynajmniej względem unikalna na współczesnym rynku księgarskim-zarówno Wybór źródeł, jak i obszerne Wprowadzenie, będące w istocie zarysem wykładu, stanowi względnie całościowy obraz problematyki praw człowieka, przedstawiony - zgodnie z orientacją filozoficzną autora - w kontekście prawnonaturalnym. Nie strioniąc od naukowej analizy problematyki, książka przedstawia ją w sposób jasny i przystępny, co czyni z niej wartościowy podręcznik akademicki.

Moskwa, której już nie ma (1985) Michaela Fleischera to barwna, okraszona cierpkim humorem opowieść o Moskwie połowy lat osiemdziesiątych, do której trafił stypendysta z Niemiec. Składają się na nią luźne wspomnienia sytuacji, miejsc i osób, które jednak tworzą spójny obraz rzeczywistości opartej na sprzecznościach. W tym świecie autor odnalazł „jeszcze inny świat, wiele światów”, o których nieco opowiada i przyznaje: „Stąd zresztą później po latach wziął się w mojej teorii komunikacji społecznej pomysł na koncepcję światów równoległych. Wiem, to astrofizyka wymyśliła, ale Moskwa pokazała mi, że coś takiego jest też wśród i dookoła nas”. Dykteryjki przeplatane są czarno-białymi, niekorygowanymi zdjęciami, które sugestywnie szkicują klimat opisywanego świata. [fragmenty] *** Jest rok 1985. Przyjechałem z Bochum do Moskwy zimą pociągiem. Jechało się prawie dwa dni w przedziałach sypialnych po cztery osoby, na korytarzu palił się piecyk węglowy i konduktorka gotowała wodę na herbatę. Piło się herbatę i wyglądało przez okno. Kiedy w Brześciu podnoszono wagon po wagonie, by wymieniać koła, do przedziału wchodzili robotnicy i odkręcali zawieszenie. Potem pociąg kiedyś ruszał i jechał dalej. Za oknem nie było nic, ciągnął się płaski krajobraz, czasem pojawiało się kilka wiejskich domków i dwa miasta. Tym drugim była Moskwa. Dworzec Białoruski. Z dwiema walizami wysiadłem. Przywitała mnie pani z Akademii Nauk, oddelegowana do przyjmowania takich jak ja. Miało nie być tak, by obcokrajowcy robili coś sami, a już na pewno nie, by sami korzystali z taksówek (to tu i tak trzeba było umieć) lub przyjeżdżali do hotelu i pytali o swój pokój (to też trzeba było tu umieć), nawet wtedy, kiedy wiedzieli, jaki to hotel. To wiedziała Akademia Nauk ZSSR; nie tylko dlatego, że był to jej hotel, stąd zresztą nazwa – Hotel Akademicki. Zatem zawiozła mnie do niego młoda asystentka z Akademii, którą zaskoczył fakt, że mówię po rosyjsku. Jak dotychczas pewnie nie potrafił tego nikt, kogo odbierała. Dotarłem do pokoju. Zostałem w nim przez rok. *** Całe wieczory i noce spędzaliśmy w tym jego ogromnym, wysokim na pięć metrów pokoju, zawieszonym obrazami, dywanami na ścianach, z dwóch stron pokoju znajdowały się nigdy nieotwierane drzwi, prowadzące kiedyś do innych pokoi mieszkających tam swego czasu państwa, a dzisiaj do pokoju innych rodzin obok. Drzwi o rzeźbionych ornamentach były wysokie, a za nimi był jeszcze inny świat, świat jakichś ludzi, niemających sobie nic do powiedzenia, ale nierzadko słyszących się przez te drzwi. Ściany pokoju pokryte były farbą o niedefiniowalnym kolorze, łuszczącą się lub odpadającą tu i ówdzie, pokazując swój kolor z czasów mieszkających tu poprzedników Saszy. Po kątach leżały jakieś przedmioty, będące wspomnieniami historii ważnych dla Saszy, lub dziś już nieważnych. Czasem szło się do kuchni, by coś ugotować. Kuchnia zastawiona była sześcioma kuchenkami, na i obok których stały wielkie garnki z jedzeniem lub czymś, co kiedyś nim było, stali ludzie gotujący coś i rozmawiający ze sobą lub nie. Kuchenki były kiedyś białe, dziś jednak przybrały już inne kolory. W kilku lodówkach trzymano to, co się w lodówkach trzyma. Trzeba było tylko wiedzieć, która jest Saszy. Wrażenie robiła też (jedyna) toaleta, głównie z powodu jej kształtu. Było to pomieszczenie wielkości może 1,5 metra kwadratowego, a wysokości właśnie pięciu metrów. Więc człowiek wchodząc tam, znajdował się w dziwnej, stojącej na sztorc rurze. Mieścił się i drzwi można było zamknąć, ale wrażenie było dziwne. Co jakiś czas odzywał się dzwonek u drzwi, wtedy zawsze przerywało się rozmowę, by liczyć ilość dzwonków. Kiedy ich liczba przekraczała tę lub nie dochodziła do tej, która dotyczyła Saszy, rozmowę się kontynuowało.